Volgende week word ik 38. Op mijn 18de werkte ik als jobstudent op de luchthaven van Zaventem. De liefde voor Italië zat er toen al in door de wondermooie muziek van Paolo Conte die ik via mijn papa leerde kennen en die liefde werd toen nogal in een hogere versnelling gezet ;-). De details hou ik voor me. Een jaar later ben ik Italiaans gaan studeren en dit gedurende 10 jaar. In 1999 werd mijn droom werkelijkheid en mocht ik voor een half jaar vrijwilligerswerk doen in een toen overwegend Kosovaars vluchtelingenkamp in Cecina, Toscane. Een periode die me mijn hele leven zal bijblijven en die mij nu nog steeds gevoelig maakt voor de vluchtelingenproblematiek en migratiegroei. Toen ik in juni 2005 in de helft van mijn eerste zwangerschap zat, heb ik beslist om mijn laatste jaar Italiaans in september daarop niet aan te vatten. Ik wilde er voor mijn dochtertje kunnen zijn en een bevalling in oktober zag ik niet te combineren met een zwaar laatste jaar Italiaans.
Vorige maand heb ik beslist om mijn laatste jaar alsnog aan te vatten. De zin om me opnieuw op een taal te smijten, een taal waar ik zoveel van hou, zit er weer volledig in. Ik geef mezelf nog een jaar om bij te benen aan de hand van mijn eigen cursussen van toen en dan wil ik ervoor gaan. Net voor mijn 40ste mijn diploma halen zou toch een fantastisch cadeau zijn, niet? Dat brengt me naadloos bij de taart die ik zo mooi vond. Ik heb er een beetje een eigen versie van gemaakt, want ik wilde ook graag oefenen om een roos te maken (uitleg volgt later in een van de volgende berichten), wat ik toch niet zo simpel vind. Ik zocht ook naar mooie Italiaanse woorden die voor mij een grote betekenis hebben. De taart had op dat vlak wel nog wat groter mogen zijn. Ik vond het ook best grappig dat ik vragen kreeg over 'waarom Italië?' In mijn andere scholen kennen ze me al veel langer en is dat niet iets dat ik altijd moet uitleggen, maar in de Kleurdoos was dat blijkbaar na 3 jaar toch nog een kleiner verborgen kantje :-).
