Waarom ik zo gek ben om in september NOG eens 40 km te stappen.

Vorig jaar wandelde ik voor de eerste keer de Refugee Walk, een tocht van 40 km, ten voordele van Vluchtelingenwerk Vlaanderen. Ik schreef toen hoe dat idee ontstaan was en vertelde over het vrijwilligerswerk dat ik deed in een vluchtelingenkamp in Cecina, Italië in 1999, alsook over mijn taak als leerkracht zedenleer om de kinderen te informeren over de situatie van vluchtelingen overal ter wereld.

Momenteel is het vluchtelingen- / migratiethema weer ontzettend actueel en is het nauwelijks nog bij te houden wat er allemaal verandert. Mensen ontvluchten niet zomaar hun thuishaven en ze vluchten om allerlei redenen. Niet alleen omdat er een oorlog woedt in hun land. Soms zijn mensen niet veilig omwille van hun politieke voorkeur, hun geaardheid, hun etnische afkomst, hun levensbeschouwing, … Zolang men niet inziet dat wij allemaal mensen zijn en dezelfde rechten moeten hebben, zullen zij genoodzaakt zijn om veiligere oorden op te zoeken.

Daar gaat het om: wij zijn allemaal mensen. ‘Allemaal mensen’ was de campagne van 11.11.11 in 2017 en die gaat nog een jaartje verder, net omdat het zo broodnodig is. In oktober heb ik met mijn leerlingen dit thema uitgewerkt n.a.v. die campagne. Het deed me plezier dat zij bereid zijn hierover na te denken en begrip te tonen voor mensen waar ook ter wereld. In maart jl. had ik op een dag mijn wandeltrui aan van de Refugee Walk en werd de nieuwsgierigheid bij mijn leerlingen gewekt. Ze vroegen of ze konden mee wandelen, maar 40 km leek me toch iets te hoog gegrepen voor hen. Samen met de collega’s besloten we om er 10 km van te maken op het einde van het schooljaar. De tocht werd uitgestippeld en verschillende keren gewandeld om volledig te kunnen voorbereiden. Dat was meteen de start van mijn nieuwe voorbereidingen voor de Refugee Walk in september. We kozen om de plaatselijke vzw Een Hart Voor Vluchtelingen te sponsoren, omdat dit dichter ligt bij de kinderen en hen op die manier meer motiveert om te stappen, want dat waren ze wel: gemotiveerd. Zij volgden mijn voorbeeld en nu is het mijn beurt om hun voorbeeld te volgen. Gemotiveerd zijn om opnieuw de uitdaging aan te gaan en 40 km te stappen.

Waarom ik dit opnieuw wil doen? Omdat het meer dan nodig is en ik langs deze weg ook wil aantonen dat we ook zoveel ‘rijker’ kunnen worden door nieuwe mensen in ons leven toe te laten. We mogen angst ons leven niet laten beheersen en moeten openstaan voor nieuwe mensen, nieuwe ervaringen, …

Mijn verhaal over Cecina 1999 gaat nl. nog verder. Nadat een van de Kosovaarse families ongeveer 17 jaar in Italië verbleef, zagen zij zich genoodzaakt om naar België te verhuizen, zodat de vader samen met zijn broer kon werken om zijn gezin te onderhouden en de kinderen te kunnen laten studeren. In de beginjaren, na mijn verblijf als vrijwilliger in Cecina, hadden we nog contact, maar nadien was dat helaas verwaterd. In 2013 ben ik mijn notities en brieven beginnen herlezen en heb ik contact gezocht via Facebook. Die zomer zagen we elkaar voor het eerst terug. Wat een weerzien! Hatmone en Tahir vertelden me toen al dat de economische crisis in Italië zwaar was en er nog nauwelijks werk te vinden was. Hun eigenlijke doel was in 1998 al België om zich te herenigen met de familie, maar daar zijn ze nooit geraakt. Het zat er dus wel aan te komen, maar ik was toch verrast toen ik begin 2015 las dat ze zouden verhuizen. Ik geef toe dat ik ook ongerust was, o.a. omdat de kinderen nog niet afgestudeerd waren en er twee nog in het secundair onderwijs zaten. Ze moesten met het hele gezin opnieuw een grote verhuis meemaken, een nieuw land leren kennen, een nieuwe taal leren spreken, … In augustus 2015 was het zover. Ik was blij dat ik de kans kreeg om hen jaren later opnieuw te helpen en ging op zoek naar scholen met een OKAN-klas, cursussen Nederlands voor de oudste kinderen en de ouders, … Ik herinner me dat ik meeging naar de secundaire school in de buurt van hun nieuwe woning om hen in te schrijven en dat daarmee de eerste stap naar de nieuwe taal echt gezet was. Qendresa, de oudste dochter ging trouwens het eerste jaar nog over en weer naar Italië om daar aan haar thesis te werken en die alsnog in te dienen. 

Ik heb een enorme bewondering voor de moed die heel de familie had en nog steeds heeft. De twee oudste meisjes zijn ondertussen hier aan het werk, Fortuna ging de uitdaging aan om op korte termijn én op een hoog niveau Nederlands te leren zodat ze nadien aan de universiteit van Leuven talen kon studeren. De jongste zoon Fitor, had nog de langste weg af te leggen om het secundair onderwijs af te werken en is er bijna.  De jongste dochter Fitore, is eind juni op haar verjaardag afgestudeerd met nog een aantal prijzen erbovenop. Ik had zelf die dag mijn diploma Italiaans gehaald en was daar heel erg blij mee, maar toen ik mijn computer opende en zag dat ook zij was afgestudeerd was mijn geluk nog veel groter. Ze schreef: “We zijn op dezelfde dag afgestudeerd. Jij in mijn taal en ik in jouw taal.” Ik schreef meteen naar mijn ouders en broer dat haar diploma zoveel meer waard was dan het mijne en dat meen ik ook. Ik zat hier gewoon te huilen van geluk. Ik ben zo ongelooflijk trots op haar (en haar familie) en ben blij dat ik haar kon blijven motiveren om door te zetten. Italië was ver weg voor mij, maar ook hier in België lijkt de afstand nog te groot om elkaar regelmatig te zien. Toch beschouw ik hen als vrienden voor het leven en zij maken mijn leven zoveel rijker door hun Kosovaarse én Italiaanse cultuur met me te delen.

Vriendschap en nieuwe ontmoetingen zijn mijn motivatie om dit jaar de Refugee Walk te wandelen. Ik heb een fantastisch voorbeeld van moed in mijn eigen vriendenkring, maar heb het laatste half jaar ook heel veel moedige en lieve mensen ontmoet in de Olijfboom / Een Hart Voor Vluchtelingen, hier in Gent. Sinds ik daar af en toe als vrijwilliger een handje kan helpen, voel ik me ook een stuk gelukkiger en ben ik nog meer gemotiveerd om anderen te laten inzien dat we allemaal mensen zijn. Eenieder heeft zijn eigen verhaal. Grijp die kans om naar die verhalen te luisteren en om mensen beter te leren kennen. In de Olijfboom proberen we mensen die in Gent aangekomen zijn zo goed mogelijk verder te helpen, maar ook Vluchtelingenwerk Vlaanderen wil hier graag mee verder en heeft daarvoor veel (financiële) hulp nodig. Zij werken vooral vanuit Brussel en trachten o.a. nieuw aangekomen vluchtelingen zo goed mogelijk te informeren, want eenmaal in Europa hopen ze dat alles achter de rug is, maar dan is er opnieuw die onzekerheid. Ze weten niet waarheen, mogen ze wel blijven, hoe zal het allemaal lopen, is hun familie hier ook, … ? Vluchtelingenwerk Vlaanderen heeft Startpunt opgericht, dichtbij de officiële instanties in de Brusselse Noordwijk waar vluchtelingen hun asielaanvraag registreren. Daar kunnen asielzoekers terecht voor de nodige informatie omtrent hun asielaanvraag, een kom soep met brood, een warm onthaal door vrijwilligers. Of die mensen uiteindelijk wel of niet in België kunnen blijven wordt door de overheid beslist aan de hand van de wetgeving, maar iedereen heeft recht op een warm onthaal, de juiste informatie bij aankomst, een beetje hulp.

Ik stap dus opnieuw mee om deze werking te ondersteunen en deze keer in het team ‘Wandel met je hart en je voeten zullen volgen’. Een lange, maar alles omvattende naam. We zijn tot nu toe met drie dames, die elkaar via school als collega en / of als ouder kennen. Elke is een collega op de Toverberg én mama van twee kleutertjes in de Boomgaard. Wij stapten in november 2016 samen met een aantal andere collega's de kust af, goed voor gemiddeld 25 km per dag gedurende 3 dagen. Een jaar later stapte ze rondom het drielandenpunt met een groepje collega's, waarbij een van hun tochten onverwacht eens tot 40 km uitliep. Kaat is net zoals Elke mama van kinderen in de Boomgaard. Hun zoontjes zaten tot juni samen in de klas. Onlangs kwamen we elkaar tegen hier in Sint-Amandsberg en vertelde ik dat Elke de Refugee Walk zou meestappen. Kaats enthousiasme was aangewakkerd en ze besliste om mee in ons team te stappen en de uitdaging aan te gaan. 

 

Wij zijn op zoek naar sponsors die ons en het goede werk van Vluchtelingenwerk Vlaanderen willen steunen. Hoe? Heel simpel. Ga naar www.refugeewalk.be, kies voor ‘sponsor een stapper’ en zoek ons team Wandel met je hart en je voeten zullen volgen. Klik dan op STEUNEN en de rest wijst zichzelf uit. Je kan eventueel een berichtje plaatsen als je het iets persoonlijker wil maken.  De rechtstreekse link naar onze sponsorpagina is: https://www.refugeewalk.be/project/15257. Normaal gezien krijgen wij nadien een mailtje dat we gesponsord werden.

Alvast hartelijk dank. We zullen ze stappen, die kilometers!

 

Vluchtelingenwerk Vlaanderen is meer dan alleen een startpunt. Daarover is alles te lezen op https://www.vluchtelingenwerk.be/. Op de website van de Refugee Walk (www.refugeewalk.be) staat meer informatie over de tocht zelf.

 

Sportieve en gemotiveerde groeten, Sara