Waarom ik zo gek ben om in september NOG eens 40 km te stappen.

Vorig jaar wandelde ik voor de eerste keer de Refugee Walk, een tocht van 40 km, ten voordele van Vluchtelingenwerk Vlaanderen. Ik schreef toen hoe dat idee ontstaan was en vertelde over het vrijwilligerswerk dat ik deed in een vluchtelingenkamp in Cecina, Italië in 1999, alsook over mijn taak als leerkracht zedenleer om de kinderen te informeren over de situatie van vluchtelingen overal ter wereld.

Momenteel is het vluchtelingen- / migratiethema weer ontzettend actueel en is het nauwelijks nog bij te houden wat er allemaal verandert. Mensen ontvluchten niet zomaar hun thuishaven en ze vluchten om allerlei redenen. Niet alleen omdat er een oorlog woedt in hun land. Soms zijn mensen niet veilig omwille van hun politieke voorkeur, hun geaardheid, hun etnische afkomst, hun levensbeschouwing, … Zolang men niet inziet dat wij allemaal mensen zijn en dezelfde rechten moeten hebben, zullen zij genoodzaakt zijn om veiligere oorden op te zoeken.

Daar gaat het om: wij zijn allemaal mensen. ‘Allemaal mensen’ was de campagne van 11.11.11 in 2017 en die gaat nog een jaartje verder, net omdat het zo broodnodig is. In oktober heb ik met mijn leerlingen dit thema uitgewerkt n.a.v. die campagne. Het deed me plezier dat zij bereid zijn hierover na te denken en begrip te tonen voor mensen waar ook ter wereld. In maart jl. had ik op een dag mijn wandeltrui aan van de Refugee Walk en werd de nieuwsgierigheid bij mijn leerlingen gewekt. Ze vroegen of ze konden mee wandelen, maar 40 km leek me toch iets te hoog gegrepen voor hen. Samen met de collega’s besloten we om er 10 km van te maken op het einde van het schooljaar. De tocht werd uitgestippeld en verschillende keren gewandeld om volledig te kunnen voorbereiden. Dat was meteen de start van mijn nieuwe voorbereidingen voor de Refugee Walk in september. We kozen om de plaatselijke vzw Een Hart Voor Vluchtelingen te sponsoren, omdat dit dichter ligt bij de kinderen en hen op die manier meer motiveert om te stappen, want dat waren ze wel: gemotiveerd. Zij volgden mijn voorbeeld en nu is het mijn beurt om hun voorbeeld te volgen. Gemotiveerd zijn om opnieuw de uitdaging aan te gaan en 40 km te stappen.

Waarom ik dit opnieuw wil doen? Omdat het meer dan nodig is en ik langs deze weg ook wil aantonen dat we ook zoveel ‘rijker’ kunnen worden door nieuwe mensen in ons leven toe te laten. We mogen angst ons leven niet laten beheersen en moeten openstaan voor nieuwe mensen, nieuwe ervaringen, …

Mijn verhaal over Cecina 1999 gaat nl. nog verder. Nadat een van de Kosovaarse families ongeveer 17 jaar in Italië verbleef, zagen zij zich genoodzaakt om naar België te verhuizen, zodat de vader samen met zijn broer kon werken om zijn gezin te onderhouden en de kinderen te kunnen laten studeren. In de beginjaren, na mijn verblijf als vrijwilliger in Cecina, hadden we nog contact, maar nadien was dat helaas verwaterd. In 2013 ben ik mijn notities en brieven beginnen herlezen en heb ik contact gezocht via Facebook. Die zomer zagen we elkaar voor het eerst terug. Wat een weerzien! Hatmone en Tahir vertelden me toen al dat de economische crisis in Italië zwaar was en er nog nauwelijks werk te vinden was. Hun eigenlijke doel was in 1998 al België om zich te herenigen met de familie, maar daar zijn ze nooit geraakt. Het zat er dus wel aan te komen, maar ik was toch verrast toen ik begin 2015 las dat ze zouden verhuizen. Ik geef toe dat ik ook ongerust was, o.a. omdat de kinderen nog niet afgestudeerd waren en er twee nog in het secundair onderwijs zaten. Ze moesten met het hele gezin opnieuw een grote verhuis meemaken, een nieuw land leren kennen, een nieuwe taal leren spreken, … In augustus 2015 was het zover. Ik was blij dat ik de kans kreeg om hen jaren later opnieuw te helpen en ging op zoek naar scholen met een OKAN-klas, cursussen Nederlands voor de oudste kinderen en de ouders, … Ik herinner me dat ik meeging naar de secundaire school in de buurt van hun nieuwe woning om hen in te schrijven en dat daarmee de eerste stap naar de nieuwe taal echt gezet was. Qendresa, de oudste dochter ging trouwens het eerste jaar nog over en weer naar Italië om daar aan haar thesis te werken en die alsnog in te dienen. 

Ik heb een enorme bewondering voor de moed die heel de familie had en nog steeds heeft. De twee oudste meisjes zijn ondertussen hier aan het werk, Fortuna ging de uitdaging aan om op korte termijn én op een hoog niveau Nederlands te leren zodat ze nadien aan de universiteit van Leuven talen kon studeren. De jongste zoon Fitor, had nog de langste weg af te leggen om het secundair onderwijs af te werken en is er bijna.  De jongste dochter Fitore, is eind juni op haar verjaardag afgestudeerd met nog een aantal prijzen erbovenop. Ik had zelf die dag mijn diploma Italiaans gehaald en was daar heel erg blij mee, maar toen ik mijn computer opende en zag dat ook zij was afgestudeerd was mijn geluk nog veel groter. Ze schreef: “We zijn op dezelfde dag afgestudeerd. Jij in mijn taal en ik in jouw taal.” Ik schreef meteen naar mijn ouders en broer dat haar diploma zoveel meer waard was dan het mijne en dat meen ik ook. Ik zat hier gewoon te huilen van geluk. Ik ben zo ongelooflijk trots op haar (en haar familie) en ben blij dat ik haar kon blijven motiveren om door te zetten. Italië was ver weg voor mij, maar ook hier in België lijkt de afstand nog te groot om elkaar regelmatig te zien. Toch beschouw ik hen als vrienden voor het leven en zij maken mijn leven zoveel rijker door hun Kosovaarse én Italiaanse cultuur met me te delen.

Vriendschap en nieuwe ontmoetingen zijn mijn motivatie om dit jaar de Refugee Walk te wandelen. Ik heb een fantastisch voorbeeld van moed in mijn eigen vriendenkring, maar heb het laatste half jaar ook heel veel moedige en lieve mensen ontmoet in de Olijfboom / Een Hart Voor Vluchtelingen, hier in Gent. Sinds ik daar af en toe als vrijwilliger een handje kan helpen, voel ik me ook een stuk gelukkiger en ben ik nog meer gemotiveerd om anderen te laten inzien dat we allemaal mensen zijn. Eenieder heeft zijn eigen verhaal. Grijp die kans om naar die verhalen te luisteren en om mensen beter te leren kennen. In de Olijfboom proberen we mensen die in Gent aangekomen zijn zo goed mogelijk verder te helpen, maar ook Vluchtelingenwerk Vlaanderen wil hier graag mee verder en heeft daarvoor veel (financiële) hulp nodig. Zij werken vooral vanuit Brussel en trachten o.a. nieuw aangekomen vluchtelingen zo goed mogelijk te informeren, want eenmaal in Europa hopen ze dat alles achter de rug is, maar dan is er opnieuw die onzekerheid. Ze weten niet waarheen, mogen ze wel blijven, hoe zal het allemaal lopen, is hun familie hier ook, … ? Vluchtelingenwerk Vlaanderen heeft Startpunt opgericht, dichtbij de officiële instanties in de Brusselse Noordwijk waar vluchtelingen hun asielaanvraag registreren. Daar kunnen asielzoekers terecht voor de nodige informatie omtrent hun asielaanvraag, een kom soep met brood, een warm onthaal door vrijwilligers. Of die mensen uiteindelijk wel of niet in België kunnen blijven wordt door de overheid beslist aan de hand van de wetgeving, maar iedereen heeft recht op een warm onthaal, de juiste informatie bij aankomst, een beetje hulp.

Ik stap dus opnieuw mee om deze werking te ondersteunen en deze keer in het team ‘Wandel met je hart en je voeten zullen volgen’. Een lange, maar alles omvattende naam. We zijn tot nu toe met drie dames, die elkaar via school als collega en / of als ouder kennen. Elke is een collega op de Toverberg én mama van twee kleutertjes in de Boomgaard. Wij stapten in november 2016 samen met een aantal andere collega's de kust af, goed voor gemiddeld 25 km per dag gedurende 3 dagen. Een jaar later stapte ze rondom het drielandenpunt met een groepje collega's, waarbij een van hun tochten onverwacht eens tot 40 km uitliep. Kaat is net zoals Elke mama van kinderen in de Boomgaard. Hun zoontjes zaten tot juni samen in de klas. Onlangs kwamen we elkaar tegen hier in Sint-Amandsberg en vertelde ik dat Elke de Refugee Walk zou meestappen. Kaats enthousiasme was aangewakkerd en ze besliste om mee in ons team te stappen en de uitdaging aan te gaan. 

 

Wij zijn op zoek naar sponsors die ons en het goede werk van Vluchtelingenwerk Vlaanderen willen steunen. Hoe? Heel simpel. Ga naar www.refugeewalk.be, kies voor ‘sponsor een stapper’ en zoek ons team Wandel met je hart en je voeten zullen volgen. Klik dan op STEUNEN en de rest wijst zichzelf uit. Je kan eventueel een berichtje plaatsen als je het iets persoonlijker wil maken.  De rechtstreekse link naar onze sponsorpagina is: https://www.refugeewalk.be/project/15257. Normaal gezien krijgen wij nadien een mailtje dat we gesponsord werden.

Alvast hartelijk dank. We zullen ze stappen, die kilometers!

 

Vluchtelingenwerk Vlaanderen is meer dan alleen een startpunt. Daarover is alles te lezen op https://www.vluchtelingenwerk.be/. Op de website van de Refugee Walk (www.refugeewalk.be) staat meer informatie over de tocht zelf.

 

Sportieve en gemotiveerde groeten, Sara

Het bloemenmysterie (en meer)

Het is paasvakantie en ik had me echt voorgenomen om opnieuw wat creativiteit in mijn leven te brengen. Naaien onder andere. Dat heb ik ook gedaan, maar nog niet alles is af, dus laat ik dat nog even passeren voor een blogberichtje.

Soms zeg ik tegen mezelf: laat Facebook voor wat het is, maar langs de andere kant heb ik via Facebook ook al zoveel leuke en nieuwe dingen en mensen leren kennen. Ik ben begonnen met handlettering en via een bepaalde groep leer ik elke dag bij, maar besef ik ook dat ik nog veel moet leren en uitproberen.
Dan zijn er ook die leuke herinneringen die dagelijks terugkomen. Eergisteren viel mijn frank dat er vandaag opnieuw een mysterieuze herinnering zou bijstaan. Is dat echt al twee jaar geleden? Gisteren gaf het me genoeg inspiratie om te tekenen. Eigenlijk had ik ook mijn aquarel moeten uithalen, maar ik had schrik dat ik het zou verpesten. Ik ben dus maar bij mijn Poscastiften gebleven.

Het bloemenmysterie. Twee jaar geleden vond ik een narcis onder mijn ruitenwisser. Vandaag weet ik nog steeds niet waar die bloem toen vandaan kwam.

Nederland kleurt weer helemaal oranje deze maand en niet omwille van het voetbal. Op het einde van de maand is er koningsdag. Daar horen allerlei festiviteiten bij die ook doorgetrokken worden naar de scholen met de koningsspelen en dat naar het schijnt sinds de inhuldiging van koning Willem-Alexander. De Facebookgroep waar ik het eerder over had, is een Nederlandse groep en lanceerde een challenge rond de koningsdag. Ik vond het wel grappig om als Belgje ook mijn steentje bij te dragen, vooral omdat ik echt niets met oranje heb. Meer zelfs: mijn lerares Frans droeg vaak oranje in combinatie met zwart en ik vond dat afschuwelijk. Nu sporten mijn kinderen in die kleuren en probeer ik me daar een beetje over te zetten. 😉 Ik koos er uiteindelijk voor om op zoek te gaan naar een oranje blaadje papier in oude Flows en heb me vooral goed geamuseerd met mijn stiften.

#HLDWZchallengeoranje

Gisteren was er het afscheid van juf Fiems zoals ik haar noemde toen ik zes was en bij haar in de klas zat. Ergens op het einde van mijn tienerjaren ben ik allerlei spullen van de leesplank beginnen verzamelen en tot voor ik verhuisd ben vier jaar geleden, stond er ook een deel uit in mijn boekenkast. Momenteel heb ik daar geen plaats meer voor en staan er slecht een paar voorwerpen in mijn kast, maar het blijft een nostalgische herinnering aan het eerste leerjaar. Ik leerde lezen met aap, noot, mies en voor mij nog veel meer mensen en na mij veel minder. Ik zie de grote wandplaten nog voor me in de klas. Mijn broer is drie jaar jonger en we speelden wel eens schooltje thuis. Tegen dat hij naar het eerste leerjaar ging, kende hij de leesplank en tot mijn grote teleurstelling zijn ze dat jaar met een nieuwe methode begonnen. Ik snapte er toen als kind niets van en wilde het volgens mij ook niet begrijpen. Ook Freek zat bij dezelfde juf trouwens.
Ik heb haar na mijn schooltijd niet zoveel meer gezien, maar bewaar er de mooiste herinneringen aan. Zelfs toen ik eens in de hoek moest staan, omdat ik van mijn stoel was gevallen. Ik was nog nooit gestraft geweest, maar achteraf bekeken, vermoed ik dat mijn val op dat moment misschien de druppel was die de emmer deed overlopen. Zelf juf zijnde kan ik me dat god voorstellen.
Vorig jaar hielden we een klasreünie met iedereen van ons jaar (of het jaar erboven en eronder). In 2008 startte ik een Facebookgroep om herinneringen uit te wisselen, maar een reünie kwam maar niet van de grond tot er vorig jaar dus twee mensen het heft in eigen handen namen. We waren met niet zoveel, maar het was heel gezellig en er waren ook een aantal oud-leerkrachten aanwezig, waaronder juf Fiems (Henny). Ik vond het zo fijn om haar terug te zien, waardoor het nieuws me vorige week enorm had aangegrepen dat ze was overleden. Het afscheid was heel emotioneel, maar niets hield me tegen om afscheid te nemen van de juf die me leerde lezen en schrijven. Haar foto zal ik voortaan bewaren in mijn rapport van het eerste leerjaar.
Mijn kaartje werd heel persoonlijk en gelijktijdig ook een verwerking. Op een gefilterde achtergrond van de leesplank ben ik beginnen tekenen.

Mini-paas-escaperoom: hoe het in elkaar zat.

Die 5 in het rechtse ei stelt eigenlijk een S voor ;-). 

Net voor Sinterklaas kwam Tias het grote geheim van de heilige man te weten en daarmee ook dat van de paashaas. Na 9 jaar mocht dat wel eens en dat opent ook alweer andere deuren en mogelijkheden. Ik vond het nl. steeds ongeloofwaardig dat de paashaas ook cadeautjes bracht en ben daar ook niet zo een grote voorstander van, maar die overdaad aan chocolade was ook niet alles. De kinderen zoeken graag eitjes en als je er dan maar een paar hebt verstopt, is het heel snel gedaan met het plezier.
In tijden van tablets, smartphones, laptops en meer van die schermen hoor je van alle kanten geluiden en dan kan een koptelefoon wel eens soelaas bieden. Op voorwaarde dat er verstandig mee omgegaan wordt natuurlijk, maar is dat niet met alles zo? De koptelefoons hier in huis waren dringend aan vervanging toe en ik wil liever niet dat de kinderen van die oortje gebruiken, omdat dat het lawaai rechtstreeks in de gehoorgang brengt en grotere schade kan aanrichten. Koptelefoons dus in de mand van de paashaas, maar die zouden ze niet zomaar krijgen.

Escaperoom
Tias speelt regelmatig 'Can you escape' op zijn tablet en is er helemaal weg van. Daarbij gaat hij gewoon op zijn intuïte af, gokt of gaat echt nadenken over de opdrachten. We weten al langer dat hij heel snel oplossingen kan vinden en heel logisch nadenkt en ik vond Pasen wel een ideale gelegenheid om hem en zijn zus even uit te dagen. Niet te moeilijk, maar wel iets waar je even moet over nadenken.

De koptelefoons willen uit hun verpakking ontsnappen = het spel

Tias heeft de voorbije jaren de gele en oranje eitjes uit de kindereitjes gespaard. Dat zouden de eitjes worden die Luna en Tias moeten zoeken samen met nog een paar chocolade-eieren, maar eerst moesten ze de opdracht lezen.

Elke koptelefoon werd ingepakt in hetzelfde papier, maar met een ander kleur lint: groen of geel. Op groene en gele papiertjes schreef ik letters die een plaatsbeschrijving vormden, maar dat wisten ze toen nog niet. Die papiertjes stopte ik in de eitjes en die verstopte ik in de living. Elke plaatsbeschrijving bestond uit 4 woorden. Het was dus aan Luna en Tias om die plaats te kunnen vinden. In het begin gingen ze er ook van uit dat al die letters 1 zin vormden tot ze een eitje vonden met een geel papiertje waarop stond hoeveel gele letters ze nodig hadden. Zolang ze het groene papiertje niet hadden gevonden, wisten ze niet of ze klaar waren met zoeken of niet.

Luna was het zoeken even beu en begon reeds aan het groene raadsel. "Is het toevallig dat ik ook mijn naam kan maken?" Ze vond vrij snel een oplossing zonder ook naar de (hulp)code op de achterzijde te kijken.

Ze verwachtte een gelijkaardige beschrijving op de gele papiertjes, maar dat kwam iets helemaal anders uit. "In tis zijn boeben." 😊Er was ook nog geen A voor Tias.

Toen werd er besloten om eens naar de lettercode op de achterzijde te kijken. Ik had elk woord een andere letter gegeven van een extra tip waar ze iets moesten zoeken. Hier moesten dus geen verschillende woorden mee gevormd worden, maar ze moesten eerst gesorteerd worden. Dan zou de andere kant een woord vormen, maar uit elk groepje konden ze ook een letter nemen om die tip te vormen. Het duurde even voor ze doorhadden dat ze moesten gaan sorteren om tot een oplossing te komen, maar ze kwamen eruit.

Achter een grote lap STOF in Luna's kamer
kon ze iets vinden. 

In de gemeenschappelijke GANG kon Tias ook iets vinden. 

Ze vonden elk een ei. Aan de hand van de kleur van het briefje op het ei van Ferrero Rocher én de naam die erbij stond, konden Luna en Tias weten welk pak zij mochten openen, want de papiertjes door het hele spel hadden dezelfde kleuren als de linten van de pakjes.

Ze hebben er in totaal 40 minuten over gedaan om alles te vinden en op te lossen en zo werd de eitjeszoektocht eens iets anders.

Cecina

19 jaar geleden vertrok ik 's ochtends vroeg naar de luchthaven van Zaventem. Het was al een aantal jaren mijn droom om voor een langere periode naar Italië te gaan. Ik wist niet wat me te wachten stond, maar het werd een periode die ik nooit meer zou vergeten en die me mee gevormd heeft tot wie ik nu ben. Mijn Facebookherinneringen spreken boekdelen. Net als de verjaardagen van mijn kinderen is dat een herinnering die me bijblijft. Het vertrek naar Cecina en vooral wat ik daarna allemaal heb meegemaakt, met wie en zeker ook voor wie ik heb gewerkt én de lieve vrienden die nu nog steeds in mijn leven zijn.
Ik geef het toe: zo'n ommezwaai en avontuur kan je leven een boost geven. Ik wou dat ik nog eens zo'n ommezwaai kon maken.

💗 Liefde en Valentijn op mijn manier.

Valentijn 💗, wat heb ik ermee? Veel en momenteel niet zoveel. De voorbije jaren heb ik die dag vooral mijn kinderen extra laten weten dat ik hen graag zie, maar ik heb ook wel mooie (en helaas minder mooie) herinneringen aan een aantal Valentijnsdagen uit het verleden.

💗 Naar de bioscoop met mijn beste vriend van toen om naar Titanic te kijken, een onverwacht geschenkje van een liefje, het einde van een relatie in de dagen rond 14 februari, maar ook de start van een relatie op de dag zelf en om niet te vergeten de dag waarop ik wist dat ik Luna verwachtte. 

Eind januari schreef / tekende ik Italiaanse verjaardagswensen op voorgedrukt papier en toen had ik er ook al eentje gemaakt voor Valentijn. Ik wist nog niet waarvoor ik het zou gebruiken. Twee weken geleden schreven we Italiaanse liefdesbriefjes in de klas en daarbij kwam de zin echt helemaal om me eens volop te laten gaan voor Valentijn. Liefde in allerlei vormen. Er zijn genoeg quotes te vinden en uiteraard leg ik er ook zelf een beetje mijn 💗 in. Ik heb er mijn aquareldoos nog eens voor boven gehaald. Meer dan 20 jaar oud, maar ook eentje met goede herinneringen aan. Ik kreeg deze doos van een goede vriend voor mijn 18de verjaardag. 

Voorgeprint papier, aquarel en Poscastiften.
De inhoud zegt genoeg, denk ik. 

Quote gevonden op het wereldwijde web. 

Ik teken nog veel in mijn tekenboekje, maar dat
papier is niet zo geschikt voor aquarel.

Amuseren en creatief zijn, dus hier en daar een foutje,
daar leren we alleen maar van.  

Lees vooral ook wat er onder de getekende quote staat. 

Ik heb getwijfeld of ik hem gewoon in potlood zou laten staan,
maar er kwamen nogal wat vegen op. 

Voor Luna 💗

Van het internet geplukt, omdat ik hem zo grappig vond.
Ik moet dringend meer tekenen. Ik was vergeten hoe leuk dat was.
Dan zal het me misschien ook opnieuw wat beter lukken. 

Instagram is een rijkdom aan inspiratie.
Deze quote komt van Tumlrilmiomondo
"Ik heb twee tickets voor altijd, gaan we?"

Italiaans liefdesbriefje

Vorige week was het al even Valentijn tijdens de Italiaanse les. We kregen de vraag of we zouden reageren indien de persoon waar we verliefd op zijn / van houden grote grammaticale fouten maakt. Zou dat een reden zijn om de 'relatie' af te breken? We kregen die vraag niet zomaar. Lorenzo Baglioni gaat met het lied 'Il congiuntivo' naar het festival van San Remo. Voor wie niet gekend is met de Italiaanse grammatica: de congiuntivo is te vergelijken met de Franse subjonctif. Niet altijd gemakkelijk dus... Voor wie de taal niet machtig is: de clip zegt ook al heel veel 😉.
Nadien kregen we liefdesbriefjes waar we zelf de fouten moesten uit halen en als afsluiter kregen we de opdracht om zelf een briefje te schrijven. Moet ik nog vertellen dat ik het een heel leuke les vond als ik mijn briefje dit weekend ook nog heb uitgewerkt?

Se ogni goccia di pioggia fosse un tuo bacio,
potrebbe piovere ogni giorno.
Indien elke regendruppel een kus was van jou,
mocht het alle dagen regenen. 

Ontspanning in drukke tijden

De voorbije weken waren ontzettend druk: de eerste werkdagen na de de kerstvakantie, examens Italiaans en een project in de startblokken op school. De zon blijft weg en ik merk dat de zin om te wandelen dan ook wegblijft. Als ontspannng is er dan het tekenboekje of een ander leuk blad papier.

Italiaans en wandelen
Twee weken geleden moest ik het weekend echt wel studerend doorbrengen. Een aantal dagen later had ik examen Italiaans en ik moest nog heel wat studeren. Ik had nog een nieuwjaarskaartje gekregen van een collega in een onbeschreven envelop en die kon ik niet zomaar laten liggen. 'Facciamo questo' is een uitdrukking die onze lerares vaak gebruikt en ik vond het wel grappig om die te gebruiken om mijn weekend te omschrijven als ontspanning tussen alle taakjes en het studeren. 

Op zondag kwam de zon nog eens tevoorschijn en toen kon ik me toch niet bedwingen. Ik moest echt wandelen. 😊

Schoolproject

Vorige week startten we op school het interlevensbeschouwelijk V.I.P.-project. Elke leerkracht kiest  V.I.P.'s die gelinkt zijn aan de respectievelijke levensbeschouwingen en de kinderen gaan bij elke leerkracht kennismaken met die persoonlijkheden. Ik had voor mezelf voorgenomen dat ik meer creatitiviteit in mijn lessen wilde en bij dit project kon dat zeker, omwille van de tentoonstelling die we nog zullen organiseren. Pinterest was opnieuw een goede vriend en ik vond dit tasje. Een van mijn lessen gaat over Multatuli en een andere les over Socrates. Ik zou de leerlingen laten een portret tekenen van Socrates met houtskool op basis van een beschrijving uit het boek 'De Wereld van Sofie'. Ik ging op zoek naar geschikt papier en vond oude omslagen van Stad Gent op school. Ik knipte alle randjes open en besloot nadien dat ik die omslagen ook kon gebruiken voor de tasjes. Een boodschappentasje vond ik wel passen bij Multatuli en fair trade. 

Het was even zoeken om het goed te kunnen vouwen en ik maakte ook een tasje voor mijn mama die geopereerd moest worden. 

Verjaardagen

In het digitale tijdperk worden vele verjaardagswensen via allerlei media verstuurd. Daarom hoeven de wensen niet digitaal gemaakt zijn. Als ik tijd en zin heb, kan ik er echt wel een aantal uren aan besteden en dan is het ook echt genieten. Wensen recht uit het hart, al dan niet geïnspireerd door de digitale wereld. Van 💗e gefeliciteerd aan de jarigen. 🎉 

Eindelijk gedurfd

Ik heb het eindelijk gedurfd: een sweater verlengd. Ik wilde het al langer proberen, maar ik durfde niet zo goed voor de vorm en ik moest ook een patroon vinden van een sweater die me goed ligt. Ik ben nogal fan van de Julia van Compagnie M, maar daar kruipt nogal veel stof in door de vleermuismouwen.
Vorige lente heb ik het eindelijk aangedurfd om de Aster van La Maison Victor te maken. Ik had er al heel veel over gelezen en wist dat hij te kort was (en ik hem dus moest verlengen) en dat de hals van het voorpand moest vervangen worden door het achterpand. Ik had mijn maten genomen, maar dan bleek ik dat ik een 48 moest maken, terwijl mijn vriendin maar een 42 maakt en we ongeveer dezelfde maten hebben. Ik besloot om een 46 te maken, maar die viel nog veel te wijd en zeker in de rug. Ik was geen fan. Ik heb mijn trui versmald tot ik hem deftig genoeg vond om te dragen. Uiteindelijk heb ik hem vooral deze zomer vaak gedragen om bv. naar zee te gaan en het was ook de enige trui die ik mee had op vakantie naar Perugia. Daar was het warm genoeg en droeg ik hem enkel 's avonds of zoals hier over mijn schouders:

Palboomstofje: Eva Mouton

Een paar weken geleden stuurde mijn ex-collega, maar nu vooral vriendin Mia een link door van een verlengde Aster van blogster Madelief. Zo ongelooflijk mooi! Zou ik het durven? Ik had al meer dan een jaar een tricotje liggen dat ik heel mooi en feestelijk vond, maar ik wist gewoon niet wat ik ermee zou doen. Een jurk, een truitje, ...? Toch durfde ik niet en zou ik eerst een ander stofje gebruiken dat ook al anderhalf jaar in mijn doos lag. Ik las de beschrijving op de blog en werd voor het verlengen doorverwezen naar andere creaties. Ik verloor een beetje de moed, omdat ik toch niet zo ervaren ben in aanpassen tot ik plots bedacht om het aangepaste patroon van een eerdere jurk te gebruiken in combinatie met de Aster. Ik heb mijn eigen Aster op de oude patroondelen gelegd, om ongeveer te weten hoeveel ik hem versmald heb. Nadien heb ik het radarblad er terug bijgenomen en het voor- en acherpand versmald tot maat 42. De mouwen vond ik goed, maar deze zouden niet meer op die 42 passen. Ik heb dat patroondeel dus enkel aangepast aan de ronding die in de 42 moet passen, maar de breedte naar beneden toe behouden.

Eenmaal mijn patroon was aangepast, heb ik er het patroon van de bewuste jurk uit Ottobre 3/2015 bijgehaald. Ik had het er met de lerares van de naailes de foutjes uitgehaald en dat heb ik nu gebruikt om mijn Aster te verlengen. Het was echt een experiment, maar ik heb nadien niets meer moeten aanpassen en ik had meteen mijn outfit voor oudjaar, want ik heb hem die dag gemaakt. Met mijn laarzen eronder vind ik hem meer dan geslaagd.

Stof: Verkempinck Oostende en
de perfecte boordstof bij de Stoffenkamer Gent.

Fotograaf: zoonlief Tias :-)

Voor Luna had ik begin december de Regem van Sofilantjes verlengd. Ik vind zelf dat hij iets te wijd is geworden onderaan, maar Luna is er blij mee en draagt hem graag. Ze is ondertussen ook al 12 en ik denk dat ik voor haar ook meer rechtere verlengde sweaters of jurken zal maken in de toekomst.