Net zoals de voorbije 2 jaren heb ik me ingeschreven voor de Refugee Walk van Vluchtelingenwerk Vlaanderen. Ik schreef toen een tekst over mijn werk in het vluchtelingenkamp in Cecina, de vriendschap die ontstaan is met een van de Kosovaarse families en / of mijn werk in de klas. Wat kan ik daar nog aan toevoegen?
De maand juni was een maand met heel veel werk voor school
en ik wilde ontspannen, maar dat lukte bijna niet. Bij een van mijn boodschappen
zag ik aan de kassa het boek ‘De bijenhouder van Aleppo’ van Christie Lefteri
liggen. Het sprak me meteen aan door de titel en de kaft. De korte inhoud
boeide me nog meer, maar ik liet het liggen. Ik had toch geen tijd om te lezen
en ik had voor deze zomer nog genoeg boeken te lezen. Een tweede keer werd ik
opnieuw aangetrokken tot dat boek en kocht ik het wel. Het was mijn motivatie
om me door die rapporten te worstelen, zodat ik er snel aan kon beginnen.
Vandaag heb ik me op de meest koele plek genesteld, de ventilator nog even
aangezet en met genoeg water bij de hand mijn boek eindelijk uitgelezen, want
het is een boek dat ik af en toe eens moest wegleggen. Op de kaft staat
vermeld: “Het opent je ogen” en dat doet het echt! Letterlijk en figuurlijk.
Ook in het boek worden ogen geopend, maar daarvoor moeten jullie het boek zelf
lezen.
Het boek is fictie, maar vanuit een hart voor vluchtelingen
geschreven. In de zomers van 2016 en 2017 werkte de auteur Christie Lefteri als
vrijwilliger bij een opvangcentrum voor vluchtelingen in Athene. Op het einde
van haar boek schrijft ze dat ze die ervaringen daar nadien maar niet kon
loslaten. Dat gevoel herken ik enorm. Dit jaar is het 20 jaar geleden dat ik
een half jaar in Cecina, Italië vertoefde. Mijn vrijwilligerswerk daar zet me
er nu nog steeds toe aan om met mijn leerlingen over vluchtelingen te praten,
af en toe een steentje bij te dragen bij de plaatselijke vzw Een Hart Voor
Vluchtelingen én de Refugee Walk te wandelen. ‘De bijenhouder van Aleppo’ heeft
me nog meer gemotiveerd.
Meer naar het einde van het boek zit een jonge vluchteling
plots onder een tafel. Iemand vraagt hem waarom hij daar zit. Hij antwoordt dat
de tafel zijn huis is en hij daar veilig zit. Net zoals bij de drie biggetjes:
het sterkste huis blijft staan. “Wie bouwt er nu een huis van stro?” wordt er
ook nog gevraagd. Ik vond dat zo’n sterk beeld en vroeg me dan af of de
schrijfster er zelf is opgekomen of het verband ooit heeft horen leggen door
een van de vluchtelingen waar ze mee sprak. Kinderen houden van sprookjes en
het zou niet mogen dat ze die op deze manier moeten linken aan hun eigen
trieste levenservaring. Nuri, het hoofdpersonage uit Syrië, vertelt over hoe
zijn zoontje bang was van water. Hij had al zoveel verschrikkelijke verhalen
gehoord over landgenoten die over water moesten en bootjes die kapseisden dat
hij zelfs niet meer onder een douche durfde te staan. Hij wou dat niet
meemaken, maar wist wel dat het de weg was naar een veiligere plaats waar
huizen niet kapot konden gaan. Van zijn vader had hij een sleutel gekregen als
symbool voor het veilige huis waar ze ooit zouden wonen.
Het beeld van de tafel dat een huis werd, de drie biggetjes
en de hoop dat het boek ook wel uitstraalt hebben me nog meer gemotiveerd. Bij
het lezen ervan dacht ik ook terug aan een tekening van een van mijn
leerlingen. 11.11.11. riep in het najaar de scholen en verenigingen op om zelf
affiches te maken op een van hun sjablonen in het kader van de actie ‘Allemaal
mensen’. Een jongetje uit Syrië wilde een affiche maken over veilig naar school
kunnen gaan. Ik vroeg hem hoe zijn school eruit zag en hij antwoordde: “Kapot.”
Zijn uiteindelijke tekening was een schoolgebouw met grote zwarte gaten en een
kanon met bommen. Dat beeld zei meer dan 1000 woorden.
In een andere school bracht een leerling het boek ‘Op de
vlucht’ van Pim van Hest en Aron Dijkstra mee. Het is een prentenboek voor
jonge kinderen, waarbij de beelden voor zich spreken. De tekst kan erbij, maar
hoeft niet. Grote zwarte vogels beelden het onheil uit en het kleine meisje
waarover het hier gaat, tekent in het begin een witte vogel op een kapot
geschoten muur. Die witte vogel zal haar als teken van hoop door het boek
vergezellen. Ook hier was er het beeld van vernielde gebouwen en de hoop die
mensen willen koesteren en hen probeert recht te houden.
We mogen niet onderschatten welke weg mensen hebben afgelegd
voor ze hier bij ons aankomen. Niet alleen de fysieke lange weg, maar ook
emotioneel. Een mens verlaat niet zomaar zijn geboorteland en ook tijdens de
reis moeten er heel wat emotionele en fysieke obstakels overwonnen worden. Als
je uiteindelijk je doel hebt gehaald, heb je opnieuw een weg af te leggen om
hier asiel aan te vragen bijvoorbeeld. Vluchtelingenwerk Vlaanderen wil op dat
moment nieuwkomers informeren en hen bijstaan waar mogelijk. Die mensen hebben
recht op informatie die voor hen o zo belangrijk is. Daar wil ik hen bij helpen
door mee te stappen aan de Refugee Walk.
We zijn momenteel met een team van 7 en wandelen vanuit ons hart. Ikzelf heb de voorbije weken al een
aantal trainingen achter de rug, zoals de meeste recente wandeling van
Adinkerke tot in Nieuwpoort, goed voor 28,82 km. Verschillende van mijn
wandelcollega’s hebben er ook al een aantal serieuze trainingen op zitten en
samen willen we voor die 40 km gaan eind september.
Wij
zijn nog op zoek naar sponsors die ons én het goede werk van Vluchtelingenwerk
Vlaanderen willen steunen. Hoe? Heel simpel. Ga naar www.refugeewalk.be, kies voor ‘sponsor een stapper’ en
zoek ons team Wandel met je hart. Door daarop te klikken, kom je ook bij
de knop STEUNEN terecht en de rest wijst zichzelf uit. Je kan eventueel een
berichtje plaatsen als je het iets persoonlijker wil maken en anoniem steunen
is ook mogelijk. De rechtstreekse link naar onze sponsorpagina
is: https://www.refugeewalk.be/project/20985.
Normaal gezien krijgen wij nadien een mailtje dat we gesponsord werden.
Alvast
hartelijk dank. We zullen ze stappen, die kilometers!
Vluchtelingenwerk
Vlaanderen is meer dan alleen een startpunt. Daarover is alles te lezen op https://www.vluchtelingenwerk.be/. Op
de website van de Refugee Walk (www.refugeewalk.be) staat meer informatie over de tocht
zelf.
Sportieve
en gemotiveerde groeten,
Sara
P.S. De sponsors die ik persoonlijk ken, komen net zoals de
voorbije twee edities op een wandelaartje aan mijn rugzak te hangen. Er hangen
nu twee wandelaars aan en deze blijven me ook nog steeds vergezellen tijdens
mijn wandelingen. Stap jij ook mee?
O ja, ik zou ook graag 3 biggetjes aan mijn wandelrugzak
willen hangen. Indien iemand daarvan een sleutelhanger heeft ofzo, zou dat
super zijn.
