70 x freddy

 26/12/2020. 70 jaar geleden werd mijn papa geboren. Op tweede kerst zoals we het ook noemen. De voorbije jaren kocht ik naast de 'klassieke' boeken die bij ons in de familie meestal op de lijstjes staan ook telkens een Matchbooxcollectie voor zijn verjaardag. Een mooi zwart doosje met daar telkens 4 luciferdoosjes in, waar in harmonica gevouwen boekjes in zitten. Vorig jaar al had ik de idee om het dit jaar persoonlijker te maken, maar via Matchboox is dat vooral bedoeld als relatiegeschenk in grote oplage. Ik heb het dan maar over een andere boeg gegooid. 

Half november heb ik aan Els (mijn papa's vrouw) en Freek (mijn broer) voorgesteld om 70 wensen te verzamelen en deze in luciferdoosjes te stoppen. Els antwoordde dat ze dat wel OK vond, maar niet wist of ze al die e-mailadressen had. Vanaf dat moment begon het geheime avontuur: mensen opsporen en aanschrijven. 

Ik had zelf al een hele lijst gemaakt van mensen die ik ken en / of waarvan ik weet dat ze mijn papa kennen en deze lijst werd verder aangevuld door Els en Freek. Inderdaad, van sommige mensen hadden we nauwelijks contactgegevens, waren ze al verouderd of wisten we enkel een voornaam + beroep bv. Mijn papa was veel thuis, dus stiekem gaan zoeken was ook al niet eenvoudig, maar dan zijn er - lang leve - de sociale media en gingen we hulp vragen bij mensen waarvan we een vermoeden hadden dat zij konden helpen. Elke keer was er een vreugdesprongetje als we een nieuw mailadres of telefoonnummer hadden en hiermee bezig zijn was een mooie afwisseling tussen al het schoolwerk tijdens code oranje.

Mijn hart maakte een grote sprong toen de eerste wens binnen kwam. Toen wist ik heel zeker dat dit nog een emotionele rollercoaster ging worden. Ik had een deadline van een maand ingesteld, zodat ik tijdig wist hoeveel wensen er zouden zijn en ik een plan kon opstellen van wat ik met al die doosjes zou doen. Halfweg die maand zaten we aan de helft en stuurde ik een herinnering, waarop alles plots nog meer in versnelling ging. Ondertussen waren ook de blanco doosjes thuis bezorgd en tegen de kerstvakantie wist ik dat we aan 70 wensen zouden komen en had ik ook al een idee van wat het geheel zou worden. Uiteindelijk zijn we boven de 70 geraakt. 

Pinterest is zo'n grote inspiratiebron. Ik heb ondertussen een volledig bord met doosjesideeën. Zelfs mijn leerlingen waar ik online aan moet lesgeven, kregen een doosjesopdracht op basis van een verhaal waar we de laatste weken rond hadden gewerkt. Voor 70 x freddy viel mijn oog op een boek. De boekenkast is prominent aanwezig bij mijn papa en Els. Ik wilde in het boek een kast maken zoals op de foto, maar dan met luciferdoosjes. 

Van zodra de kerstvakantie begon, kon ik ook aan mijn project beginnen. Het eerste weekend had ik enkel nog maar al het materiaal verzameld en gelukkig heb ik nog een hele voorraad scrapbookpapier liggen. Verschillende mensen stuurden eigen doosjes op of kwamen ze in de bus steken. 

De herinnering waar alles mee begon.

Potloden en fotografie: voor velen het eerste waar
ze aan denken als het over mijn papa gaat. 

Ik kon die niet tussen de andere doosjes plakken en wilde die zoveel mogelijk in hun eigenheid bewaren. Ik kreeg zelfs handleidingen per post. 😀 Het was lang geleden dat ik nog zoveel post kreeg als ik er al eens zoveel kreeg. 

Er kwamen ook briefjes binnen op PDF die buiten het formaat vielen en zelfgemaakte boekjes die wel of niet in een doosje pasten. Geen nood, ik vergrootte twee doosjes en  zou dus ook voor extra open kastruimte moeten zorgen, zodat alles erin kon en het toch een mooi geheel werd. Er zijn waarschijnlijk al heel wat digitale mogelijkheden om uit te rekenen hoeveel doosjes ik nodig had en hoeveel ruimte en hoe dit alles samen paste, maar ik koos uiteindelijk toch voor gewoon ruitjespapier. De manier waarop ik vroeger mijn kamer moest inrichten na een verhuis: door papiertjes op schaal te verplaatsen. Ik tekende dus elk doosje uit, alle open ruimtes en begon te puzzelen. Wiskunde op zondagochtend. Tias was al even blij als ik toen de puzzel klopte. 

's Middags begon dan het knip- en plooiwerk met dank aan Freek voor de plooihulp (coronaproof). Na een uur of twee waren we rond en ik was klaar voor de komende drie dagen die ik had voorzien om alles in elkaar te zetten. Bij het aan elkaar plakken van de eerste doosjes voelde ik al dat het veel te lang geleden was dat ik dit had gedaan: met papier mooie dingen maken. Ik genoot en voelde me hier echt gelukkig bij. Dat klinkt misschien gek, maar doordat ik wist dat ik tijd had, was er geen stress en kon ik echt genieten.

De tussenruimtes waren iets moeilijker. Ik maakte tussenwandjes, zodat er langs elke kant iets zou kunnen staan en ging nog op zoek naar magneetjes om aan de 'echte' luciferdoosjes vast te maken zodat ze er niet zouden uit vallen. In de hobbywinkel testte ik de magneetjes bij allerlei zaken die daar ook hingen en zo kwam ik op splitpennen uit. Ik heb me dan een tijdje bezig gehouden met de beentjes van de splitpennen te knippen en achter het behang te plakken. Het is eens iets anders. Door de tussenruimtes en af en toe een extra latje karton voor de stevigheid, begon er helaas een niveauverschil te ontstaan. Die lelijke bruine stukjes zijn de oplossing en heb ik nadien gelukkig nog kunnen bijwerken met het 'behangpapier', maar wat was ik blij toen die kast eindelijk in elkaar zat. 

De buitendoos zou nog een extra uitdaging worden. Ik had al heel lang geen doos meer gemaakt en heb van die magnetenzoektocht geprofiteerd om ook nog eens boekbinderslijm in huis te halen. De beste tip die men mij daar kon geven. Ik plakte per wand twee lagen karton op elkaar en probeerde voorzichtig de rechtopstaandemuurtjes op de juiste plaats te plakken. Ik koos papier uit en kleurde de diktes van het karton bij met stift. Een nachtje rusten onder een zwaar boek en een grote opluchting later dat de doos nog leefde, was ik alweer een stap dichter bij het eindresultaat. De kaft bekleden met extra kleur, mooi papier en stickertjes voor de voorzijde. Op de achterflap kwam een verkorte versie van de mail die ik naar iedereen stuurde. 

Als laatste schreef ik mijn eigen brief naar mijn papa. Ik heb vaak getwijfeld. Ik was het voorbije jaar al meermaals begonnen in mijn hoofd, maar die coronacrisis maakte me zo emotioneel dat het me helemaal niet lukte. Ik ben zelfs gewoon van alles beginnen inspreken op mijn telefoon en heb er even aan gedacht om dat dan op een USB-stickje te zetten en in een van de doosjes te stoppen, maar uiteindelijk werd het toch een brief. Afgedrukt in kleine vierkantjes en op een harmonicawijze gevouwen tot een boekje van 3 cm x 3 cm. 

Op de dag voor kerst, de dag dat alles af moest zijn, heb ik alle briefjes in de doosjes gestopt, de andere doosjes, boekjes, ... rechtop gezet en de rug tegen de kast geplakt. Ik was klaar. 💖

Dit is uiteraad in de eerste plaats een cadeau voor mijn papa, maar gaandeweg ben ik dit ook als een grote meerwaarde voor mezelf gaan beschouwen. Delen van mijn jeugd kwamen terug zoals het woonerf waar ik van mijn derde tot tiende woonde, oud-studenten van mijn papa die vroeger kwamen babysitten en de start van Reva meer dan 30 jaar geleden. 

Hartelijk dank aan Els en Freek om mee te gaan in mijn creatieve uitspattingen. Hartelijk dank aan iedereen die hieraan meewerkte, meer dan 70 maal. Hartelijk dank aan wie meedacht over oplossingen. Hartelijk dank voor de vele hartverwamende berichten en fijne babbeltjes aan de deur. Dat zijn veel hartjes samen. 💖💖💖 Mijn papa heeft zijn cadeau gisteren al gekregen na een mooie wandeling in de buurt. Een beetje koukleumend konden we toch even toosten op zijn verjaardag en vertellen over de voorbije weken achter zijn rug. De eerste doosjes werden geopend en een aantal briefjes werden al gelezen. We mochten geen knuffels geven, ook al was de drang er echt wel. Ik weet hoe hij zijn verjaardag vandaag verder zal doorbrengen: met een doos / kast voor briefjes waar hij heel erg blij mee is. 

Maak er allemaal nog een mooi eindejaar van en kijk hoopvol naar een nieuw jaar, waarin onze vrijheid hopelijk iets meer terugkomt en een knuffel terug normaal mag worden.