Waarom ik zo gek ben om 40 km te wandelen in september.

Het is officieel, ik heb me ingeschreven voor de Refugee Walk in september: een sponsortocht van 40 km wandelen t.v.v. Vluchtelingenwerk Vlaanderen.

Hoe het allemaal begon? Via mijn liefde voor Italië zoals wel meer in mijn leven. Tijdens mijn studententijd had ik de droom om ooit voor een langere periode naar Italië te gaan. Tijdens mijn laatste jaar maakte ik werk van die plannen en het jaar nadien mocht ik er 6 maanden vrijwilligerswerk doen samen met 5 andere Europese meisjes en veel Italianen. Ik wist vooraf niet wat mijn werk zou inhouden, maar ik had wel gevraagd of het in de lijn van mijn opleiding (onderwijs) zou liggen, omwille van een bepaald statuut als afgestudeerde en werkzoekende hier in België. Ik kreeg een aantal keuzes en koos voor het vluchtelingenkamp en de lagere school.

We spreken over maart 1999. In Cecina Mare (Toscane) was een tijdelijk vluchtelingenkamp opgericht in een vakantiekolonie. Er logeerden een paar Kosovaarse en Koerdische families. Ik kreeg de opdracht om voor de kinderen te zorgen (spelletjes organiseren, op uitstap gaan, …) in het kamp en een paar dagen per week de twee oudste meisjes te begeleiden op school, omwille van hun taalachterstand. Al snel werd het meer dan dat. We spraken uiteraard ook vaak met de ouders, luisterden naar hun verhalen, zorgen, … en op die manier werd onze band alleen maar sterker. Na zes maanden ging ik als een ander mens naar huis. Pas meer dan een half jaar later deed ik voor het eerst mijn volledige verhaal tijdens de Italiaanse les. Ik had massa’s bladen volgeschreven. Hatmone, een van de Kosovaarse mama’s deed er veel langer over om het te kunnen vertellen en schreef er uiteindelijk ook een boek over samen met FrancoSantini. Aan de hand daarvan heb ik mijn verhaal kunnen uitbreiden, want ik vertel het nog steeds. Bijna jaarlijks gaat minimum een van mijn lessen zedenleer over vluchtelingen en aangezien ik graadsklassen heb, vertel ik tweejaarlijks aan mijn oudste leerlingen mijn getuigenis: vluchtelingen zijn ook mensen; mijn zes maanden in Cecina. En weet je wat hier zo mooi aan is? Hatmone en haar familie zijn na 18 jaar nog steeds vrienden. Ik ben trots op hen en hoe zij hun leven hebben kunnen verderzetten na de gruwel die ze meemaakten.

Mijn eigen kinderen, maar ook mijn leerlingen, vrienden en collega’s kennen me ondertussen heel goed en weten dat de situatie van vluchtelingen me nauw aan het hart ligt. Uiteraard moeten er regels en wetten zijn, maar in de eerste plaats moeten er mensen geholpen worden. We zien de meest afschuwelijke beelden van mensen in hongersnood, hele dorpen en steden die gebombardeerd worden, … Mensen zijn op de vlucht, worden opgejaagd, maar slecht een fractie komt aan in Europa, wat anderen ook durven beweren. Mijn leerlingen kunnen zich nauwelijks voorstellen dat er echt rubberboten de Middellandse Zee overvaren met veel te veel mensen erop. Ze zeggen me dat ze het niet zouden durven, maar dan leg ik hen uit dat ze in hun thuisland nog meer gevaar lopen, want anders zouden ze hiervoor hun leven niet op het spel zetten.

Eenmaal in Europa hopen ze dat alles achter de rug is, maar dan is er opnieuw die onzekerheid. Ze weten niet waarheen, mogen ze wel blijven, hoe zal het allemaal lopen, is hun familie hier ook, … ?  Vluchtelingenwerk Vlaanderen heeft Startpunt opgericht, dichtbij de officiële instanties in de Brusselse Noordwijk waar vluchtelingen hun asielaanvraag registreren. Daar kunnen asielzoekers terecht voor de nodige informatie omtrent hun asielaanvraag, een kom soep met brood, een warm onthaal door vrijwilligers. Of die mensen uiteindelijk wel of niet in België kunnen blijven wordt door de overheid beslist aan de hand van de wetgeving, maar iedereen heeft recht op een warm onthaal, de juiste informatie bij aankomst, een beetje hulp. Vluchtelingenwerk Vlaanderen ondersteunt ook lokale vrijwilligersinitiatieven zoals o.a.  ‘Een hart voor vluchtelingen’ met de ‘Olijfboom’ in Gent.

Dit jaar STAP IK MEE met de Refugee Walkt.v.v. Vluchtelingenwerk Vlaanderen en hun startpunt. Vorig jaar was ik er nog als vrijwilliger en de sfeer was geweldig. 700 lustige stappers, al die vrijwilligers en medewerkers die er ook echt voor gingen, allemaal mensen die het hart op de juiste plaats hadden om de vele sponsors niet te vergeten. Meteen nadien ben ik beginnen wandelen. Ik wilde die 40 km ook aankunnen. Een lange tocht die vele vluchtelingen uit levensnoodzaak moeten stappen. Er was het voorstel van een collega om in november de kust af te wandelen op 3 dagen en dat was al een eerste grote oefening. Lastig, maar heel leuk, die zes meisjes op het strand. Begin januari kwam ik de facebookgroep ‘Wandel 1000 km in 2017’ tegen en zag dat als een extra uitdaging. Half juli zat ik over de helft, maar de zware wandeling in Italië bleef ik voelen. Ik lig momenteel een beetje stil wat kilometers betreft en onder begeleiding van de kinesist bereid ik me verder voor.

Je ziet het, ik ben meer dan gemotiveerd om op 24 september 40 km te wandelen in Genk en omstreken tijdens de Refugee Walk van Vluchtelingenwerk Vlaanderen. Ik wandel mee in het team van Iris (De verenigingscoach) en Caroline. Iris ken ik via mijn vader, maar werkte ook bij Vluchtelingenwerk en zo ontmoette ik haar en Caroline vorig jaar bij de vrijwilligers van de Refugee Walk. Ook bij hen kriebelde het toen al om mee te stappen.
Ondertussen maken ook Zen, Mattie en Anne deel uit van ons team. Zen is de zoon van Caroline en Mattie is hun nichtje.

Anne is mijn collega in de Toverberg en samen met 4 andere collega’s hebben we vorig jaar de kust afgestapt:

“In de herfstvakantie vorig jaar wandelde ik samen met Sara, Ans, Geertrui, Elke en Annaïs gedurende 3 dagen de kust af van Knokke naar De Panne. Deze zomer trok ik 6 weken rond in Peru. Ik had me voorgenomen minstens 1 trekking te maken, maar uiteindelijk maakte ik drie meerdaagse trekkingen en een 1 dagtrekking naar de Rainbowmountain. Ik kreeg maar geen genoeg van het wandelen in die prachtige natuur. Ook de fysieke inspanning deed zo’n deugd en dan de voldoening je einddoel te bereiken… .

Nadat ik terug kwam van Peru hoorde ik over de Refugee Walk en was meteen enthousiast!!! Hier zou ik aan deelnemen J.

Toen ik hoorde dat Sara zich reeds had ingeschreven ij het team ‘De Verenigingscoach’ en ze nog plaats hadden, besloot ik mij daarbij aan te sluiten.”

 

Wij zijn nog op zoek naar sponsors die ons en het goede werk van Vluchtelingenwerk Vlaanderen willen steunen.Hoe? Heel simpel. Ga naar www.refugeewalk.be, kies voor ‘steun een stapper’ en zoek de Verenigingscoach. Klik dan op DONEREN en de rest wijst zichzelf uit. De rechtstreekse link naar ons team is ook mogelijk: https://acties.vluchtelingenwerk.be/projects/de-verenigingscoach

Wij krijgen meteen een mailtje dat jullie gesponsord hebben J

Alvast hartelijk dank. We zullen ze stappen, die kilometers!

Wil je graag een taartje bestellen ten voordele van Vluchtelingenwerk? De verdere uitleg staat in een brief in bijlage.

 

Vluchtelingenwerk Vlaanderen is meer dan alleen een startpunt. Daarover is alles te lezen op https://www.vluchtelingenwerk.be/.